فتوشاپ بدون شما هم كار مي‌كند !

فتوشاپ كاران حرفه‌اي دلشان مي‌خواهد كاري كنند همه به‌ اين احساس شاعرانه برسند كه آنها روزهاي مديد عمرشان را صرف خلق آثار بزرگ ديجيتالي مي‌كنند , تا شايد آثارشان مورد اقبال عمومي قرار گيرد. ولي باور نكنيد. به شما اطمينان مي‌دهم اگر به زندگي كاري اين افراد نگاهي بياندازيد خواهيد ديد آنچه پشت پرده مي‌گذرد بسيار پيش‌پا افتاده‌تر از اين اغراق‌ها است. در دنيا چند وظيفه‌اي DVD چاپ و وب امروز , غالب هنرمندان عرصه تصاوير ديجيتالي , زماني را كه صرف اجراي دستورات خط توليد گونه و يكنواخت كردن تصاوير گوناگون براي انواع مختلف رسانه‌هاي صوتي , تصويري مي‌كنند بسيار بيشتر از آن چيزي است كه حاضرند به آن اعتراف نمايند. شايد تعجب كنيد اگر بگويم بعد از نگارش 4 كه قابليت Action به فتوشاپ اضافه گرديد , روز به روز بر تعداد كساني كه از Action استفاده مي‌كنند , افزوده شده است. اين قابليت عالي به شما اجازه مي‌دهد با ضبط ماكروها , بسياري از امور طاقت‌فرساي مربوط به ويرايش‌هاي زيربنايي تصاوير را به صورت خودكار به انجام برسانيد. استفاده از ماكرو Action بسيار ساده است , ولي اگر قرار باشد به تنهايي مورد استفاده قرارگيرد محدوديت‌هايي نيز دارد (مثلا كارهاي Action را فقط مي‌توان بر روي تصوير فعال باز شده در فتوشاپ اعمال كرد). البته فتوشاپ اين مشكل را به كمك قابليت ديگري به نام Batch Automation حل كرده است (براي استفاده از اين قابليت , در مسير File  Automate را انتخاب كنيد). اين قابليت به شما اجازه مي‌دهد اعمال Action تعريفي خود را بر روي تمام تصاوير موجود در يك دايركتوري مشخص اجرا كنيد. مروري كوتاه بر Action براي اين‌كه بتوانم تصاوير JPEG گرفته شده با يك دوربين ديجيتالي را براي چاپ آماده كنم از قابليت Batch فتوشاپ استفاده مي‌نمايم , تا آنها را به CMYK Tiffs تبديل كنم. در واقع برنامه 2.0 Elements كه ارزان‌تر از فتوشاپ است قابليت Batch مشابهي دارد كه فقط براي اين منظور طراحي شده است. روتين Batch را صرفا مي‌توان بر روي يك دايركتوري (و تبعا زير دايركتوري‌هاي درون آن) اعمال كرد , اما من راهي پيدا كرده‌ام كه با آن مي‌توان اين محدوديت را برداشت. براي اين منظور يك Shortcut از تمام دايركتوري‌هايي كه مي‌خواهيد روتين Batch بر روي آنها اعمال شود را در دايركتوري اصلي قرار دهيد. بزرگترين ضعف Action , بي منطقي آن است روتين‌هاي منطقي (كه به دستورالعمل‌هاي شرطي if…Else نيز مشهورند) عملا هنگام پردازش تصاوير از اهميت بسيار بالايي برخوردارند. به عنوان مثال فرض كنيد , مي‌خواهيد قطع يك تصوير را فقط در صورتي تغيير دهيد كه آن تصوير خوابيده يا ايستاده باشد. يا مثلا مي‌خواهيد اندازه يك تصوير تنها زماني تغيير كند كه تعداد پيكسل‌هاي آن از حد معيني بيشتر باشند و در غير اين‌صورت آن را به همان حال رها كنيد. مشكل ماكروهاي Action اين است كه نمي‌تواند بين اين وضعيت‌ها تفاوتي قائل شوند. خوشبختانه فتوشاپ از ابزار اتوماسيون ديگري به نام اسكريپت‌نويسي (Scripting) نيز سود مي‌برد گرچه كمتر كسي از آن استفاده مي‌كند ولي روتين‌هاي منطقي را نيز پشتيباني مي‌‌نمايد. اسكريپت‌هاي فتوشاپ را هم مي‌توانيد به ويژوال بيسيك اسكريپت بنويسيد و هم به زبان جاوااسكريپت (فتوشاپ , يا حداقل 7 كه بنده با آن آشنايي دارم , به صورت داخلي قادر به پشتيباني از قابليت پردازه‌نويسي نيست. براي افزودن اين قابليت به آن ابتدا لازم است Plug-in مخصوصي كه در آدرس http://www.adobe.com/support/downloads/detail.jspftpID=1536 قرار دارد را دريافت و نصب كنيد. پس از نصب Plug-in فوق , گزينه جديدي به نام Scripts به منوي File a Automate فتوشاپ اضافه مي‌گردد). با قدرت جاوا از كدام زبان بايد استفاده كنيد؟ خوب ... هر يك مزاياي خودش را دارد. ويژوال‌بيسيك اسكريپت زباني جهاني است كه به شما اجازه مي‌دهد به ساير برنامه‌هاي كاربردي لينك بزنيد , به طوري كه فقط با يك اسكريپت مي‌توانيد يك روندكاري كامل را برنامه‌ريزي كنيد. اسكريپت‌هاي جاوااسكريپت از اين نظر محدوديت دارند و صرفا از طريق File  Scripts اجرا مي‌شوند. ولي در عوض جاوااسكريپت زباني است كه به سيستم‌عامل خاصي وابسته نيست و تقريبا در تمام برنامه‌هاي كاربردي مالتي‌مديا نيز حضور دارد (حتي Director قديمي نيز در نگارش MX2004 به جاوااسكريپت مجهز شده است). در واقع وقتي جاوااسكريپت را بياموزيد مي‌توانيداز دانسته‌هاي خود در تمام نرم‌افزارهاي مالتي‌مديا استفاده كنيد. حتي اگر آشنايي اندكي با جاوااسكريپت يا ويژوال‌بيسيك اسكريپت داشته باشيد , نيز باز مي‌توانيد در فتوشاپ دست به اقدامات محيرالعقولي بزنيد , چرا كه Actionها را نيز مي‌توان از داخل اسكريپت‌ها فراخواند. بنابراين فقط كافيست يك Action از قبل ضبط شده را در يك اسكريپت ابتدايي جاوااسكريپت مابين يك دستورالعمل شرطي قرار دهيد تا به روتين‌هاي فتوشاپ قدرت تفكر ببخشد. كد كوتاه جاوااسكريپت صفحه مقابل نحوه كار را نشان مي‌دهد. دو خط ساده اول مشخص مي‌كنند آيا عرض تصوير فعال شده باز در فتوشاپ از ارتفاع آن بيشتر است يا خير. اگر چنين بود , Action از قبل ضبط شده‌اي كه من در Default Action.atn آن را firstAction ناميده‌ام توسط اسكريپت مذكور به اجرا گذاشته مي‌شود. (بديهي است اين Action يا هر Action ديگري نيز مي‌تواند باشد و اين به انتخاب شما بستگي دارد). اما اگر ارتفاع تصوير بيشتر از عرض آن باشد , Action ديگري به نام SecondAction (كه همان set قرار دارد) به اجرا در خواهد آمد. if (app.activeDocument.width > app. activeDocument.height) doAction(firstAction , DefaultActions.atn) , else { doAction (secondAction , DefautActions.atn) } به همين سادگي !... اسكريپتي كه دستورالعمل شرطي آن فقط چهار خانه دارد. اسكريپت ساده فوق بيانگر اين حقيقت است كه براي ساختن روتين‌هاي پيچيده اتوماسيون‌سازي و اعمال آنها بر روي يك تصوير , حتما لازم نيست يك اسكريپت ساده‌نويس حرفه‌اي باشيد. اعمال اسكريپت‌ها به صورت دسته‌اي حتي اگر بپذيريد اسكريپت‌نويسي چيز مفيدي است , حتما الان با تعجب از خود مي‌پرسيد اسكريپت‌ها را نيز كه فقط مي‌توان بر روي يك تك تصوير اجرا كرد , پس چگونه مي‌توان از اين دستورالعمل‌هاي شرطي براي پردازش تصاوير به صورت دسته‌اي كمك گرفت؟ انجام اين كار بسيار آسان‌تر از آن چيزي است فكر مي‌كنيد. درست به همان سادگي كه يك Action را درون يك اسكريپت قرار مي‌داديد , به همان سادگي نيز مي‌توانيد اسكريپت‌ها را از طريق منوي Scripts به عنوان يك ماكرو در پالت Action ضبط كنيد (به عبارت ساده‌تر , اگر كليد ضبط ماكروي پالت Actions را فعال كرده و سپس از طريق منوي Scripts , اسكريپت مورد نظر را فرا بخوانيد , آن اسكريپت به عنوان يك ماكرو به پالت Actions اضافه خواهد شد). اگر Action ضبط شده نهايي را ذخيره كنيد مي‌توانيد آن را از طريق منوي File  Automate  Batch بر روي كل محتويات يك دايركتوري اعمال نماييد. توجه داشته باشيد براي نوشتن اسكريپت‌هاي جاوااسكريپت نيازي به خريد يك ويرايشگر گران‌قيمت نيست , بلكه براي اين كار از يك ويرايشگر ساده متن مثل Wordpad نيز مي‌توانيد استفاده كنيد. در صورتي‌كه فايل نهايي را با پسوند JS ذخيره نماييد , فتوشاپ به صورت خودكار آن را شناسايي خواهد كرد. براي اين‌كه بتوانيد مستقيما از طريق منوي Scripts به اسكريپت‌هاي خود دسترسي پيدا كنيد كافيست آنها را در دايركتوري Presets  Scrips (واقع در دايركتوري محل نصب فتوشاپ) ذخيره نماييد. با انجام اين كار اسكريپت‌ها مستقيما از طريق منوي Script فتوشاپ قابل انتخاب شما خواهند شد. اگر آنها را در اين دايركتوري ذخيره نكيند , براي اجراي اسكريپت‌ها مي‌بايست از گزينه Browse موجود در منوي Script استفاده كنيد. براي اين‌كه ببينيد با اسكريپت‌نويسي چه كارهايي مي‌توانيد انجام دهيد راهنماي پردازه‌نويسي جالبي كه همرا فتوشاپ نصب مي‌شود را مطالعه نماييد كه ارزش آن را دارد.

قالب بندي ايميل ها چگونه قابل انجام است؟

ايميل ها در قالب فايل هاي HTML ساخته و ارسال مي شوند. استفاده از قالب HTML در ساختار ايميل ها، طرح بندي ظاهري آن ها را آسان كرده است. مثلا هنگام نوشتن يك ايميل، مي توان از فونت هاي متنوع با اندازه هاي مختلفي استفاده كرد و به خوانايي آن افزود. امروزه بيشتر برنامه هاي مديريت ايميل (مثل Outlook)، امكاناتي را در اختيارتان مي گذارند كه با استفاده از آنها مي توانيد، ايميل هايتان را قالب بندي كنيد. اين ويژگي ها به طور معمول در منو يا نوار ابزار Fromat قرار دارند.

راهنمای والدین با توجه به رده سنی کودکان در استفاده از اينترنت

آیا کودکانتان در آغاز اتصال به اینترنت قرار دارند یا تجربه کار با وب را دارند؟ در هر صورت شما می توانید آنها را در استفاده از اینترنت، همچنان که رشد می کنند و در گروه های سنی متفاوتی قرار می گیرند، راهنمایی کنید. این مقاله به شما کمک می کند که بفهمید کودکان در سنین مختلف از اینترنت چه استفاده هایی می کنند. بنابراین شما می توانید درباره آنچه که به بهبود امنیت کودکانتان در استفاده از اینترنت کمک می کند، بیشتر بیاموزید. سنین ۲ تا ۴ سالگی: در طی این دوره، استفاده از اینترنت مستلزم حضور والدین است. والدین می توانند کودکانشان را روی پای خود بنشانند و به عکس های خانوادگی نگاه کنند، از یک دوربین وب برای ارتباط با خویشاوندان استفاده کنند و یا به سایت هایی که مخصوص کودکان طراحی شده، سر بزنند. سنین ۵ تا ۶ سالگی: زمانی که کودکان به ۵ سالگی می رسند، احتمالاً خودشان می خواهند به مکاشفه در اینترنت بپردازند. مهم است که والدین کودکانشان را برای حرکت در اینترنت به صورت امن تر در هنگامی که کودکان استفاده از اینترنت را به تنهایی آغاز می کنند، راهنمایی کنند. بعضی از سایت ها نیز برای این گروه سنی کودکان یعنی زیر ۸ سال طراحی شده اند و ابزار مناسبی برای جستجو در اختیار کودکان قرار می دهند. سنین ۷ تا ۸ سالگی: بخشی از رفتار طبیعی کودکان در این گروه سنی این است که کمی شیطنت کنند. مثلاً در هنگام اتصال به اینترنت این رفتار ممکن است شامل رفتن به سایت ها یا اتاق های گفتگویی شود که والدینشان اجازه نداده اند. گزارش های فعالیت های آنلاین می تواند بخصوص در طول این سنین، مفید باشد. کودکان احساس نخواهند کرد که والدینشان آنها را تحت نظر دارند، اما گزارش نشان می دهد که آنها به کجا سر زده اند. این گروه از کودکان همچنان از استفاده از سایت های مخصوص خودشان احساس خوشایندی دارند. سنین ۹ تا ۱۲ سالگی: در دوران قبل از نوجوانی، کودکان می خواهند از هرچیزی سر دربیاورند . آنها در مورد آنچه که در اینترنت موجود است، شنیده اند. طبیعی است که سعی کنند آنچه را که وجود دارد، ببینند. والدین می توانند با استفاده از ابرازهای کنترلی جهت کنترل دسترسی و یا مسدود سازی بعضی سایتها و موضوعات استفاده کنند. این گروه هنوز می توانند از سایت های مخصوص کودکان ۸ تا ۱۳ سال استفاده کنند. سنین ۱۳ تا ۱۷ سالگی کمک به نوجوانان برای امنیت در مقابل اینترنت، احتیاج به مهارت خاصی دارد، زیرا آنها اغلب در زمینه نرم افزارهای اینترنتی بیشتر از والدین خود می دانند. والدین باید نقش فعال تری در هدایت کودکان بزرگتر برای استفاده از اینترنت برعهده گیرند. رعایت جدی قوانینی که بر سر آنها بین کودکان و والدین موافقت صورت گرفته و مرور مرتب گزارش های فعالیت های آنلاین فرزندان بسیار مهم است. والدین باید بخاطر داشته باشند که باید کلمات عبور خود را محافظت کنند، تا نوجوانان نتوانند بعنوان والدین در جایی وارد شوند

ارسال ايميل مخفي

قسمت CC به شما اين امكان را مي دهد كه نسخه اي از ايميل تان را همزمان براي فرد يا افراد ديگري هم ارسال كنيد. براي انجام كار، كافي است آدرس هاي مورد نظر را در كادر مقابل CC وارد كنيد. آدرس هايي كه در اين قسمت مي نويسيد، بايد با علامت(سمي كالن)از يكديگر جدا شوند. آدرس هايي كه در قسمت هاي To و ‍CC درج مي شوند، براي همه گيرندگان قابل مشاهده اند. براي مخفي كردن آدرس ها از ديد گيرندگان ايميل، بايد آن ها در قسمت Bcc وارد كنيد. به همين منظور در پنجره New Message، از منوي View، گزينه All Headers را انتخاب نماييد و پس از ظاهر شدن قسمت Bcc، آدرس ها را در آن وارد كنيد.

آموزش راه اندازی و تنظیم یک شبکه LAN کوچک

اگر در محیط کار یا منزل خود با بیش از یک کامپیوتر سروکار دارید احتمالا به فکر افتاده اید که آنها را به یکدیگر متصل کرده و یک شبکه کوچک کامپیوتری راه بیا ندازید .
با اتصال کامپیوتر ها به یکدیگرمیتوانید چاپگرتان را بین همه انها به اشتراک بگذارید از طریق یکی از کامپیوتر ها که به اینترنت وصل است بقیه را نیز به اینترنت متصل کنید از هر یک از کامپیوتر ها به فایل های خود از جمله عکس ها اهنگ ها و اسنادتان دسترسی پیدا کنید به بازی هایی بپردازید که نه چند بازیکن با چند کامپیوتر نیاز دارند
وبلاخره این که که خروجی وسایلی چون DVD PLAYER یا وب کم را به سایر کامپیوتر ها ارسال کنید .
در این مقاله صمن معرفی روش های مختلف اتصال کامپیوتر ها به یکدیگر انخام تنضیمات دستی را برای بهره بردن از حد اقل مزایای یک شبکه کامپیو تری به شما نشان می دهیم .
ذکر این نکته هم لازم است که قسمت اصلی این مقاله به نصب نرم افزار اختصاص دارد اما در انتهای مطلب در خصوص ساختار شبکه و مسائل فیزیکی ان هم توضیهاتی داده ایم

روشهای اتصال:
برای اثصال کامپیوتر هایی که در فاصله ای نه چندان دور از یکدیگر قرار دارند راههای مختلفی وجود دارد که عبارتند از :
سیم کشی دیتا به صورت تو کار در حین ساخت ساختمان که امروز بسیار متداول است .
ذر این روش همان گونه که برای برق ساختمان از قبل نقشه می کشند و مثلا جای کلید ها و پریز ها را مشخص می کنند برای شبکه کامپیوتری هم نقشه کشی و سیم کشی می کنند .
قرار دادن سیم ها در کف اتاق و اتصال کامپیوتر هایی که در یک اتاق قرار دارند .
استفاده از فناوری بی سیم
ساتفاده از سیم کشی برق داخل ساختمان
استفاده از سیم کشی تلفن داخل ساختمان

هر یک روش ها مزایا و معایب خاص خود را دارند اما برای به اشتراک گذاشتن چاپگر فایل ها و اینتر نت باید کامپیوتر ها را به نحو صحیح و مناسبی تنظیم و آماده کنید و فرق نمی کند که کدام روش را انتخاب کرده باشید
به همین دلیل کار را از همین نقطه شروع می کنیم از آنجا که ویندوز های اکس پی و 98 پر استفاده ترین ویندوز ها در منازل و دفاتر کوچک هستند نحوه اشتراک گذاری منابع در این دو ویندوز را مورد بحث قرار می دهیم هر چند مورد سایر ویندوز ها مفاهیم تغییر نمی کند
گام های اولیه :
برای راه اندازی شبکه در منزل خود این سه کار را باید انجام دهیم :
1انتخاب فناوری مناسب شبکه که مورد نظر ما در این مقاله اترنت استاندارد است
2خرید و نصب سخت افزار مناسب این کار، که اصلی ترین آنها کارت شبکه برای هر یک از این کامپیوتر ها و یک هاب – سوییچ است
3تنظیم و آماده سازی سیستم ها به نحوی که بتوانند همدیگر را ببینند و با یکدیگر صحبت کنند

از این سه مرخله قدم سوم از همه مهم تر است .
ویندوز اکس پی قسمتی به نام NETWORK SETUP WIZARD دارد که تنظیمات شبکه را برای شما انجام می دهد .
به غیر از این متخصصان هستند که در ازای دریافت دستمزد ، شبکه شما را در محل راه می اندازند .
نام گذاری کامپیوتر ها به اشتراک گذاشتن چاپگر ها فایل ها و اتصالات اینترنتی ،اساسی ترین کارهایی هستند که این افراد برای شما انجام می دهند .
اما اگر با مشکلی مواجه بشوید یا تنظیمات کامپیوتر تان بهم بخورد ، باید بتوانید خودتان شبکه را تنظیم کنید .
کلا بد نیست مفاهیم و اصول راه اندازی یک شبکه کامپیوتری را بدانید تا به هنگام ضرورت خودتان بتوانید دست به کار شوید .
به طور کلی کار هایی که باید انجام دهید تا یک شبکه (( مرده)) را ((زنده)) کنید و به بهره برداری از ان بپر دازید ، از این قرار است :
نام گذاری کامپیوتر
دادن آدرس IP
به اشتراک گذاشتن فایل ها
به اشتراک گذاشتن چاپگر
انجام تنظیمات امنیتی
به اشتراک گذاشتن اتصال اینترنت

نام گذاری کامپیوتر:
بعد از نصب سخت افزار های مورد نیاز برای راه اندازی شبکه ، نیاز به نوبت به نصب نرم افزار های آن می رسد.
در اولین قدم باید برای تکتک کامپیوتر های موجود در شبکه خود اسمی منحصر به فرد و غیر تکراری انتخاب کنید .
علاوه بر اسم کامپیوتر اسم گروه کاری یا WORK GROUP هم مهم است . تمام کامپیوتر های یک شبکه باید عضو یک گروه کاری باشند .

ویندوز اکس پی :
برای نام گذاری کامپیوتر در ویندوز اکس پی این مراحل را دنبال کنید :
1-پنجره control panel را باز کنید
2-اگر حالت نمایش آیکون ها به صورت کلاسیک نیست روی لینک classic new کلیک کنید .در این حالت بر نامه system را اجرا کنید .
3-در کادر محاوره ظاهر شده صفحه computer name را انتخاب کنید
4-همان طور که ملا حظه می کنید کامپیوتر یک اسم کامل دارد و یک گروه کاری . روی دکمه chang کلیک کنید تا کادر محاوره بعدی ظاهر شود .
5-در کادر اول اسمی را تایپ کنید که می خواهید به کامپیوتر تان اختصاص دهید . این اسم هر چیزی می تواند باشد ، فقط نباید تکراری باشد . مثلا اسم کامپیونر اول را pc 1 بگذارید .
6-در کادر دوم اسمی را که می خواهید به گروه کاری خود اختصاص دهید وارد کنید .مثلا My office یا My Home یا هر چیز دیگر . حتی خود Work Group هم بد نیست .
7- در پایان OK و دوباره OK را بزنید . اگر ویندوز خواست ری استارت کند قبول کنید .
ویندوز 98
برای نام گذاری کامپیوتر در ویندوز 98 این مراحل را دنبال کنید:
1-با کلیک راست روی آیکون Network Neighborhood روی دسکتاپ گزینه ، properties را انتخاب کنید .
2-در کادر محاوره ظاهر شده ، به صفحه identification بروید .
3-در کادر اول ، اسم کامپیوتر و در کادر دوم اسم گروه کاری مورد نظر را بنویسید . بعد از تنظیم نام برای تک تک کامپیوتر ها و گذاشتن یک اسم برای کروه کاری تمام آنها ، کامپیوتر ها را دارای هویت کرده و در یک گروه جای داده اید . حالا نوبت به دادن آدرس IP میرسد .

آدرس IP
آدرس IP نشانی هر کامپیوتر در شبکه است . کامپیوتر از طریق این نشانی است که یکدیگر را در شبکه پیدا می کنند .
در هر شبکه آدرس IP هر کامپیوتر باید منحصر به فرد و غیر تکراری باشد .
در باره IP و آدرس دهی از این طریق ، زیاذ میتوان صحبت کرد ، اما از آنجا که در این مقاله قصد پرداختن به تئوری را نداریم بلا فاصله دست به کار می شویم . فقط ذکر این نکته را زروری میدانیم که آدرس IP در واقع یک شماره چهار قسمتی است . هر قسمت عددی از 0 تا 255 است که با علامت نقطه از قسمت بعدی جدا می شود .
مثلا 192.168.0.1 یک آدرس IP است . مفهوم دیگر Subnet Mask است ، که توضیح آن هم از حوصله این مقاله خارج است . فقط این را قبول کنید که در یک شبکه کوچک ، subnet mask را به صورت 255.255.255.0 تایین می کنیم .
در یک شبکه کوچک ، برای تمام کامپیوتر ها سه قسمت اول آدرس IP را یکسان می گیریم و فقط قسمت چهارم را برای هر کامپیوتر عدد متفاوتی را در نظر می گیریم .
مثلا در کامپیوتر اول آدرس 192.168.0.1 و برای کامپیوتر دوم آدرس 192.168.0.2 را می نویسیم و به همین ترتیب ذر بقیه کامپیوتر ها قسمت چهارم آدرس IP را عدد متفاوتی را می دهیم .

آشنايي با اسرار كرنل ويندوز

تسريع بوت
هنگامي كه شما براي اولين بار ويندوز XP را بر روي يك سيستم نصب مي كنيد،‌ يكي از بارزترين بهبودهايي كه مايكروسافت به كرنل سيستم عامل خود داده است توجه شما را جلب خواهد كرد. در طي سير تغيير و تحولات ويندوز و آمدن نسخه هاي جديدتر، همه انتظار داشتند زمان بوت نيز در نسخه هاي جديدتر طولاني تر شود،
اما مايكروسافت حقيقتا با روند سريع بوت ويندوز XP، همه را غافلگير كرده است. اما مايكروسافت چه كار جديدي را در ويندوزXP انجام داده است؟
اولين چيزي كه روند بوت را سريعتر مي كند، چيزي است كه براي اولين بار با ويندوزXP،Me و ويندوز 2000 ارائه شد يعني Simple Boot Flag يا.SBF SBF ثباتي در حافظه CMOS‌ در تراشهBIOS است و اولين باري كه ويندوز بوت
مي شود مقدار دهي ميگردد. SBF سه دسته اطلاعات مهم را در خود نگهداري مي كند، علاوه بر يك بيتparity در انتها كه ويندوز را قادر مي سازد صحت محتواي اين ثبات را بررسي كند.
اولين بيت در اين ثبات، PNPOS نام دارد كه نشان مي دهد آيا سيستم عاملي كه نصب شده است يك سيستم عامل آگاه از ادواتPlug-and-Play هست يا خير. اگر اين بيت بر روي1 تنظيم شده باشد،BIOS در حالت حداقلي، تنها چيزهايي را كه واقعا لازم دارد بارگزاري مي كند و سپس كنترل را به ركورد راه انداز سيستم عامل مي سپارد. ويندوز هميشه اين بيت را بر روي 1 تنظيم مي كند. اين كار به تنهايي زمان بوت را كاهش مي دهد.
از آنجا كه BIOS تنها حداقل سخت افزار مورد نياز را راه اندازي مي كند، مي تواند از مواردي چون درگاه هاي ورودي/خروجي ووقفه ها صرف نظر كرده و كنترل و راه اندازي آنها را به ويندوز بسپارد كه بسيار سريعتر اين كار را انجام مي دهد.در حقيقت تنظيم اين ادوات با مقادري نادرست مي تواند به طور جدي ويندوز را در نسبت دهي منابع سيستم به طور پويا، دچار مشكل سازد. پس از بيت PNPOS در ثبات SBF، بيت ديگري به نام BOOTING وجود دارد كه نشان مي دهد آيا آخرين بوت ويندوز موفقيت آميزبوده است يا خير.
اگر اين بيت نشان بدهد كه بوت قبلي موفقيت آميز نبوده، BIOS مقدار بيت بعدي را برابر 1 قرار مي دهد.
آخرين بيت، DIAG نام دارد و مشخص مي كند كه آيا روال هاي بررسي و تشخيص سخت افزارهاي BIOS بايد اجرا شوند يا خير. اگر اين بيت داراي مقدار صفر باشد، يعني در طول بوت قبلي مشكلي رخ نداده در نتيجه از انجام كنترل هاي قديمي سخت افزاري صرف نظر مي شود كه باعث كاهش زمان بوت مي شود.
اما ا گر بوت قبلي موفقيت آميز نبوده باشد، بيتDIAG داراي مقدار1 خواهد بود و روال هاي كنترل و تشخيص سخت افزار انجام مي شود.

پيش واكنشي (Pre-fetching)
بهبود بعدي و بزرگ هسته ويندوزXP، اضافه شدن قابليت پيش واكنشي به آن است.اين بدين معني است كه راه انداز بوت هسته سيستم عامل، تمامي داده هايي را كه نياز دارد به طور يك جا واكشي مي كند كه باعث كاهش زمان دستيابي ديسك و در نتيجه افزايش سرعت بوت سيستم مي گردد. راه انداز بوت ويندوزXP اساسا به منظور پيش واكشي همزمان درايورها و كدهاي ديگري كه بارگذاري و اجراي آنها در هنگام بوت حياتي و مهم است، تماما از اول بازنويسي شده است. علاوه بر بارگذاري همزمان و موازي درايورها و كدهاي راه انداز، ويندوزXP تا آنجا كه بتواند بارگذاري و راه اندازي درايورها را سريعترانجام مي دهد. در واقع حتي هنگامي كه شما ميز كار ويندوزXP را مي بينيد بسياري از درايورها هنوز نصب نشده اند. در حالي كه نسخه هاي قبلي ويندوز پيش از نمايان ساختن ميز كار، راه اندازي تمام درايورها را كامل مي كردند. به عنوان مثال ويندوز XP درايورهاي شبكه را در اين مرحله بارگذاري مي كند، اما آن ها را تا زماني كه ميز كار بالا آمده و در حال اجرا باشد به طور كامل راه اندازي نمي كند. البته يك استثناي بزرگ براي اين حالت وجود دارد وآن حالتي است كه كامپيوتر شما بخشي از يك Domain شبكه است، كه در آن حالت تمام درايورها بايد تماما پيش از رسيدن به مرحله تاييد ورود كاربرو Login كردن، فعال بارگذاري و راه اندازي شوند. اگر در ويندوزXP شما برخي از منابع شبكه اي مانند درايو شبكه، چاپگرشبكه، سي دي درايو راه دور در شبكه و... به درايوهاي شبكه نگاشت شده اند، دليل اينكه در بسياري از مواقع، درست بعد از بوت، قادر به كار با آنها نمي باشيدهمين امر است.
تسريع و بهبود بزرگ ديگري كه در روند بوت و زمان آن انجام شده است، هنگامي ديده مي شود كه ويندوزXP شروع به چيدن پوياي مكان فيزيكي تاييد درايور در ويندوزXP از نصب بدون اجازه درايورهاي نا معتبرو ناشناس جلوگيري مي كند.

بهبود در حافظه
بعد از آنكه سيستم بوت شد و بالا آمد، يكي از بهبودهاي اصلي ويندوز يعني روال هاي مديريت حافظه كه تماما از اول بازنويسي شده اند شروع به ايفاي نقش مي كنند.
حافظه بسته به اهميت محتواي آن، توسط ويندوزبه دو دسته تقسيم بندي مي شود. گروه اول، حافظه صفحه بندي نشده است. اين حافظه زمان زمان بسيار زيادي را، حتي براي خود روال مديريت حافظه كه بايد هميشه در حافظه فيزيكي قرار داشته باشد مصرف مي كند. گروه دوم، حافظه صفحه بندي شده است كه اكثريت حافظه سيستم شما را تشكيل مي دهد. استفاده از اين نوع حافظه خطرات كمتري را در مواقع بحراني سيستم در بر دارد و لذا ويندوز مي تواند در صورب نياز به حافظه فيزيكي بيشتر، با خيال آسوده آن را توسط مدير حافظه مجازي به روي ديسك منتقل كند.
ويندوز، حافظه رابه صفحات4 كيلو بايتي تقسيم بندي مي كند واين صفحات توسط سيستمي ازFlagها مديريت مي شوند كه مدخل هاي جدول صفحات يا Page Table Entries(PTE) نام دارند.هرPTE حاوي اطلاعاتي در باره صفحه اي است كه به آن تخصيص داده شده و نيز شامل اينكه آيا آن صفحه در حال استفاده است يا خير. ويندوزXP تعداد اينPTE هارا به اندازه اي افزايش داده است كه بتواند تا 1.3 گيگا بايت حافظه را پوشش دهد كه بدين معني است كه هسته سيستم عامل مي تواند حافظه را به صورت بهينه تري بدون نياز به پاكسازي PTEها و استفاده مجدد از آن ها مورد استفاده قرار دهد.

راه نفوذ به ویندوز ایکس پی

يکی از مشکلات ويندوز ایکس پی راه نفوذ به آن در صورت فراموش کردن Password می باشد .همانطور که همه شما می دانيد xp امکان جالب switch user را دارد که می توان محيط را برای کار user های مختلف فراهم کرد .
حالا اگر شما اين Password را فراموش کنيد چاره چيست . در اين حالت يک راه نفوذ هست و آن اين است که در هنگام ظاهر شدن منوی کاربران در ابتدا ، دو بار کليدهایALT+CTRL+ DELETE را فشار دهيد سپس در قسمت نام کلمه administrator را تايپ کرده و قسمت Password را خالی بگذاريد و Ok را بزنيد در اين حال وارد سیستم می شويد

روشن كردن كامپيوتر با كيبورد

برای انجام این ترفند ابتدا وارد Setup شوید . برای وارد شدن به Setup هنگام روشن شدن سیستم کلید Delete را بصورت پی در پی فشار دهید تا یک صفحه آبی رنگ setup ظاهر شود . گزینه
Power Management Setup را انتخاب کنید و وارد آن شوید . در صفحه Power Management Setup گزینه Power On By Keyboard را انتخاب کرده و Enter را فشار دهید و سپس گزینه Password را انتخاب کنید . بعد از انجام این مراحل گزینه KB Power On Password را انتخاب کنید و پسورد خود را در پنجره Enter Password وارد کنید و Enter را فشار دهید . دوباره پسورد خود را تکرا کنید و Enter را فشار دهید . کلید Esc را بزنید تا از صفحه Power Management Setup خارج شوید . در پایان گزینه Save a Exit Setup را انتخاب کنید و کلید Y را فشار دهید تا تنظیمات Setup ذخیره شود . اکنون سیستم دوباره راه اندازی می شود . در صورتی که مراحل فوق را به درستی انجام داده باشید با فشردن دکمه ای از صفحه کلید که به عنوان پسورد انتخاب کرده اید سیستم روشن می شود . نکته قابل توجه این است که سیستم باید از قبل در برق باشد تا این ترفند اجرا شود . می توان سیستم را به وسیله موس هم روشن کرد .
نکته : هنگام تعیین کردن پسورد اولین کلیدی که فشرده می شود به عنوان پسورد در نظر گرفته می شود

آشنايي با كلمات كاربردي كامپيوتري

ACL (Access Control List) : صفت فایل ها و پوشه ها در سیستم فایلی NTFS. این صفت تعیین کننده کاربران مجاز یا غیر مجاز جهت دسترسی به فایل ها و پوشه ها است. Alfa : نسخه ای که بعد از نسخه Beta می آید و برنامه کامل و بدون اشکال است و برای کار آماده است. Active Desktop : قابلیتی از صفحات وب که می تواند در Desktop شما Upload شود. Active Window : پنجره ای است که حالت فعال دارد و در آن می توان کار کرد و بر روی تمامی پنجره ها قرار دارد. AGP (Advanced Graphics Port) : شیاری است مخصوص کارت های گرافیکی قدرت مند که معمولا رنگ آن قرمز یا قهوه ای است. Anonymous FTP : نوعی پروتوکل انتقال فایل در اینترنت است که به شما اجازه می دهد تا بتوانید به صورت یک کاربر ناشناس به شبکه متصل و فایل خود را بگیرید. Attributes : (صفت) صفاتی را که می توان به یک فایل داد مثلا Read Only. Audio CD : یک نوع CD صوتی معمولی که توسط دستگاه پخش CD یا کامپیوتر می توان آن را شنید. Auditing : فرایند ثبت و ذخیره عملیاتی که در یک کامپیوتر انجام می شود. این فراین در فایل هایی با پسوند .log ذخیره می شوند. Baud : سرعت انتقال اطلاعت از طریق Modem. Beta : نسخه ویژه ای از یک نرم افزار یا سیستم عامل به منظور تست شدن و رفع اشکالات آن که برای سازمان و افراد خاصی فرستاده می شود. Bit : مخفف کلمه Binary Digit است و کوچک ترین واحد شمارش در کامپیوتر است. Bitmap : یک فرمت گرافیکی است BMP. Boot : راه اندازی یک کامپیوتر را Boot می گویند. Cache : حافظه ای پنهان که در درون CPU قرار دارد و برای افزایش سرعت در رایانه است. Capture : ذخیره تصاویر به صورت یک فایل در رایانه. CD-R : مخفف کلمه Recordable Compact Disk است و برای ذخیره اطلاعات برروی یک CD-R است که در این مدل فقط یک بار می توان بر روی CD نوشت. CD-RW : مخفف کلمه Rewriteable Compact Disk بوده و نوعی از CD ها است که می توان بر روی آن ها چندین بار نوشت. CD-ROM : دستگاهی است که توانایی خواندن CD ها را دارد و مخفف کلمه Compact Disk Read Only Memory است. Character : به یک علامت یا یک حرف می گویند. Chat : برنامه ای است که شما می توانید توسط آن با دیگران به بحث و گفتگو بپردازید. Client : کامپیوتری را که در یک شبکه از منابع به اشتراک گذاشته شده استفاده می کندد سرویس گیرنده می گوییند. Clip : قسمتی از یک فیلم و یا فایل صوتی. Clipboard : قسمتی از حافظه رایانه که اطلاعات به صورت موقت در آن ذخیره می شود. مانند زمانی که داریم یک فایل را کپی می کنیم. CMOS : حافظه ای که بر روی مادر برد قرار دارد و به وسیله یک باطری کوچک تغذیه می شود. Connections : برنامه و تنظیماتی که اتصال یک رایانه به اینترنت یا رایانه دیگری را تعریف می کند. Cookie : فایل کوچکی که توسط وب سایت بر روی رایانه شما ذخیره می شود. Desktop Icon : به آیکن هایی که بر روی صفحه Desktop موجد است می گویند. Desktop Theme : مجموعه ای از آیکن ها تصاویر و در مجموع شکل هایی که باعث تغییر کردن محیط ویندوز می شود. Dialog Box : کادر محاوره ای مانند System. این صفحه تفاوتی که با پنجره دارد کلید Maximize را ندارد و سایز آن را نمی توان تغییر داد و دارای کلید ok , Cancel است. Directory : قسمتی بر روی هارد شما ککه فایل های خود را در آن جمع می کنیید که نام دیگر آن Folder یا پوشه نیز هست. DLL (Dynamic Link System) : فایلی که توسط یک یا جند برنامه استفاده می شود. Document : فایلی که توسط یک برنامه ایجاد می شود. Download : کپی کردن فایلی از طریق اینترنت بر روی رایانه خود. Drag : فشردن دکمه سمت چپ Mouse بر روی یک آیکن و کشیدن آن. Drop : رها کردن کلید Mouse در هنگامی که آن را نگه داشته اید. Drag & Drop : فشردن کلید سمت چپ Mouse و رها کردن آن در جایی دیگر. Drive : همان هارد دیسک شما می شود. DVD : مخفف عبارت Digital Video Disk است و فرمتی برای ذخیره فیلم. Edit : ویرایش کردن هر چیزی. E-Mail : نامه الکترونیکی. Extract : باز شدن یک فایل فشرده شده. Firewall : دیوار آتش، نرم افزار یا سخت افزاری که جلوی Hacker ها را می گیرد و نمی گذارد اطلاعات شما به سرقت برود. Fire wire : نام دیگر IEEE 1394 است که اتصالی است با سرعت بسیار بالا. Hardware : اجزای فیزیکی قابل لمس رایانه. Host : به هر رایانه ای بتوان از طریق اینترنت به آن متصل شد. Hub : وسیله ای است که می توان چند client را به آن در شبکه محلی متصل نمود. ISP : شرکتی که دسترسی اینترنت را برای مردم مهیا می کند. MIDI (Musical Instrument Digital Interface) : فرمتی است برای ذخیره کردن موسیقی که فقط شامل نت های موسیقی است. MP3 : فرمتی است برای ذخیره کردن موسیقی به صورت فشرده و با کیفیت بالا. Registry : پایگاهی است که تنظیمات ویندوز و برخی نرم افزار ها را به صورت استاندارد نگه می دارد. Shareware : نرم افزاری است که به صورت آزمایشی برای مدت زمان کوتاهی در اختیار شما است تا شما آن را خریداری نمایید. Spam : نامه های الکترونیکی بی مصرف و بی خود. Standby : حالت خواب برای رایانه یعنی نیمه خاموش. Trojan horse : یک برنامه مخرب که ظاهر آن فریبنده است. Upload : کپی کردن یک فایل از یک راینه به رایانه ای دیگر از طریق شبکه محلی یا اینترنت. VGA : کارت گرافیک هایی گفته می شود که دارای قدرت زیادی است. Virus : برنامه ای که برای آسیب رساندن به کامپیوتر و برنامه های آن است و قابلیت تکثیر شدن را دارد. VPN (Virtual Private Networking) : روش برای متصل شدن به رایانه ها از طریق اینترنت. Workgroup : گروهی از کاربران بر روی یک شبکه محلی

بالا بردن سرعت اینترنت با یک دستور کاملا ساده

در ویندوز XP Pro درحالت پیش فرض Packet Scheduler سیستم را به ۲۰ % از پهنای باند یك اتصال به اینترنت محدود می كند. یعنی اگر شما این تنظیمات را تغییر ندهید قادرید از ۲۰ درصد پهنای باند اتصالتان به اینترنت بهره ببرید.
برای اینكه بتوانید از ۱۰۰ درصد پهنای باندتان استفاده كنید و سرعت بالاتری را در اتصال به اینترنت تجربه نمایید، مراحل زیر را انجام دهید :

بالا بردن سرعت اینترنت

۱) Run را از منوی Start اجرا كنید.
۲) در Run عبارت gpedit.msc را تایپ كرده و OK را كلیك كنید.
۳) منتظر بمانید تا Group Policy اجرا شود.
۴) در بخش Local Computer Policy و زیر Computer Configuration گزینه Administrative Templates را گسترش دهید. ( با كلیك بر روی علامت + كار آن انجام دهید )
۵) در لیست باز شده گزینه Network را نیز گسترش دهید.
۶) حال در این لیست Qos Packet Scheduler را انتخاب كنید.
۷) به گزینه هایی كه در سمت راست ظاهر می شوند دقت كنید.
۸ ) بر روی Limit reservable bandwidth كلیك راست كرده و Properties را كلیك كنید.
۹) پس از اینكه پنجره Limit reservable bandwidth Properties باز شد در برگه Setting و در زیر Limit reservable bandwidth گزینه Enabled را انتخاب كنید.
۱۰) مشاهده می كنید كه با انتخاب آن در روبروی Bandwidth Limit مقدار پیش فرض آن یعنی ۲۰ درصد به نمایش در می آید.
۱۱) به جای عدد ۲۰ مقدار ۰ را تایپ كرده و OK را كلیك كنید.
۱۲) حال به Connection كه به وسیله آن به اینترنت وصل می شوید رفته و بر روی دكمه Properties كلیك كنید.
۱۳) به برگه Networking بروید و دقت كنید كه Packet Scheduler فعال باشد (تیك كنار آن مشاهده شود).
۱۴) این پنجره را OK كنید.
۱۵) كامپیوتر خود را Restart كنید.

این کار را می توانید با نرم افزارهای قدرتمند بهینه سازی ویندوز مثلTuneUp Utilities خیلی سریعتر و راحتر انجام دهید.

برای بازگشت به حالت پیش فرض هم می توانید مسیر فوق را دنبال کرده و بجای ۰ عدد ۲۰ را قرار دهید.